Nell opbezoek in Ghana
Door: Dinie en Rik
Blijf op de hoogte en volg Rik en Dinie
03 Januari 2008 | Ghana, Tamale
Op 12 december stap ik eindelijk, na een vertraging van 2,5 uur, in het vliegtuig naar Ghana. Mijn koffers zijn volgepropt met spullen die Rik en Dinie hard nodig hebben na de inbraak. Boormachine, een lamineerapparaat, tondeuse, natuurlijk Hollandse Goudse kaas, drop enzovoorts. Ik heb 43,3 kilo gewicht bij me, waarvan volgens mij maar één kilo eigen kleding is. Mijn dikke jas (voor de heen en terugreis in Nederland draag ik over mijn arm). Maar ik doe het graag; je moet iets over hebben voor goede vrienden die daar helemaal in Afrika wonen en werken. Ondanks mijn getrainde spierballen draag ik de koffers toch met enige moeite, dus ben ik erg blij dat ik in Accra word opgewacht door mijn lieve vrienden en hun grote auto met veel bagageruimte. Het is een warm weerzien. (28 graden om 22.30 uur.)
Vakantieweekje met Dinie en Rik
De eerste week zal ik met Dinie en Rik via de Volta Region naar Tamale rijden. We zullen verschillende mooie plaatsen aandoen. Maar eerst gaan we enkele dagen naar Brenu (zee, zon, luieren en bijkomen van het harde werken ). Dinsdagavond (6 dagen later) moeten we terug zijn, want Rik heeft woensdag een ‘belangrijke’ vergadering.
De eerste dag verdwijnen we snel uit Accra en eerlijk gezegd ben ik daar blij om. Het is een lawaaierig, enorm drukke stad met veel rotzooi en uitlaatgassen. We vertrekken naar de kust. Brenu is ongeveer 3 uur rijden en ondertussen neem ik Ghana eens goed op. Volgens Dinie zijn de mensen in het zuiden van Ghana rijker dan het noorden (wat is rijk?) Het klimaat is anders. Het regent vaker in het zuiden en het is er niet zo warm als in het noorden, daardoor kan er 2 x per jaar geoogst worden. In het noorden oogst men maar 1 keer. Dit jaar is de oogst mislukt, dus dan is er niet zo veel om van te leven. Later ontdek ik ook het verschil. Het is veel minder groen in noorden, meer lemen huisjes met rieten daken, geen elektriciteit, geen stromend water maar waterputten. De meeste Ghanezen overleven, hebben te eten, een onderkomen, maar ze zijn arm en kunnen moeilijk rondkomen. Natuurlijk heb je hier ook rijke mensen en zie je grote verschillen.
Brenu is het “Hawai van Ghana”. Strand, palmbomen en we drinken verse kokosmelk. We genieten van deze geweldige plek op aarde. De eerste nacht slapen we in het huis van de kok, want het hotel is overboekt (reserveren werkt dus niet altijd). De tweede nacht is het hotel weer overboekt en krijgen we één kamer, de derde nacht zijn er dan toch 2 kamers. In Ghana moet je flexibel zijn, zeggen Dinie en Rik. “In Ghana moet je altijd afwachten hoe het zal gaan lopen. Niks gaat volgens planning, elke dag is een verrassing. Je wordt niet boos, je past je aan en zoekt naar de beste oplossing”. We zwemmen in de woeste zee, luieren, bezoeken de slavenforten van onze verre voorouders in Elmina en Cape coast en schamen ons dan diep voor ons Hollandse bloed, bekijken een vissersdorp en verrijken ons aan heerlijke verse vis.
Dan rijden we vanuit Brenu naar Biakpa, 6 uur rijden en in de tussentijd doen we nog even de stuwdam van Akosombo aan. We komen in Volta Region een van de mooiste gebieden van Ghana. Mooie rustieke dorpjes, rijkelijk groen en veel fruit. Dit is Afrika voor mij. We slapen 2 nachten in de forest. Een hotel zonder elektriciteit, verder erg chic en verzorgd. We genieten van de stilte, donkerte, de sterren, mooie diergeluiden en van de hele dikke grote tropische spinnen……
Langzaam komen we bij en haasten we ons met tegenzin naar Tamale i.v.m. de ‘belangrijke’ vergadering. We rukken ons los van de groene forest en rijden door de savanne, de hitte en droogte tegemoet, naar Tamale.
Meeleven met Dinie en Rik
Dinie en Rik wonen aan de rand van de grote stad, in een prachtige omgeving. Voor Ghanese begrippen een groot lux huis, met elektriciteit (als er stroom is) en stromend water (als de tank gevuld wordt). Het ziet er erg mooi uit in huis en ik voel me meteen helemaal thuis. Hier zal ik de feestdagen doorbrengen.
Als Rik de volgende ochtend op het werk verschijnt, blijkt dat het “Salla” is (Islamitische feestdag) en dat er niemand op de ‘belangrijke’ vergadering zal zijn. “Dat is Ghana!”, zeggen Dinie en Rik in koor. “Niemand weet precies wanneer er feestdagen zijn of wanneer het vakantie is.”
Al gauw merk ik dat Dinie en Rik al helemaal ingeburgerd zijn. De telefoon rinkelt regelmatig. Mensen lopen in en uit. (Ghanezen bezoeken je als ze voorbij komen en blijven maar 5 minuutjes). Ik bezoek de markt, de slager, de “supermarkt” en struin met Dinie door de stad. Het kost veel tijd om je spullen bij elkaar te vergaren, je moet zo de kraampjes weten. Maar dan ben je er nog niet! Na een lange wachttijd i.v.m.een lange rij mensen, koop je b.v. bij de slager vlees (die snijdt ter plekke een groot stuk bief van de romp van een koe).
Thuis staat Dinie gehakt te draaien in een vleesmachine, hacheeblokjes te hakken en dan wordt alles ingevroren. Dat kost veel tijd. Zo wordt de was met de hand gewassen, bakt Dinie haar eigen samengestelde bruinbrood (je kunt alleen witbrood krijgen in Ghana), moet er met een “broom” (soort handbezem) door het huis. En nu, tijdens de harmatan, vliegt het zand en stof je om de oren. Het huishouden kost veel tijd. Beelden van vroeger thuis op de boerderij (50 jaar geleden) komen spontaan omhoog en worden opnieuw werkelijkheid. Als Dinie vertelt dat ze elke middag druk is met het huishouden, kan ik me dat levendig voorstellen.
Rik doet vele klusjes in huis (het huis is oud en dat is dus hard nodig). Hij heeft zich creatief uitgeleefd met het maken de lampen, sfeerverlichting, noodverlichting en hij onderhoudt verder de (weinige) apparatuur, de fiets, de auto en zijn motor.
Een dag begint om 6 uur en om 20.30 uur tuimel je doodmoe in je bed. Met de kippen op stok.
Ik geniet van de rust, het feit dat je zo bewust moet stil staan bij de levensbehoeften. Het primaire, het basale van het leven. De eenvoud. Het spreekt me aan. Geen stress of prestige, het is relaxed.
De feestdagen.
Met de kerst bezoeken we vrienden van Rik en Dinie in Binde in het hoge noorden, 8 kilometer van Togo. We leven 2 dagen in een klein dorpje bij de dokter van het ziekenhuis, bezoeken de kindermis op kerstavond en swingen mee met het gospelkoor. Vele Ghanezen komen de dokter geschenken brengen. Kippen, parelhoenders, pito (eigen gebrouwen bier). Wat een mooi gebaar van mensen die zelf niet veel hebben. Omdat de dokter binnenkort terug gaat naar België, krijgen Dinie en Rik de parelhoenders mee (dus het volgende bezoek, broers en zussen, eet parelhoender. Ze worden eerst vetgemest).
We luiden het nieuwe jaar in in Tamale, zonder vuurwerk en in alle rust. Een uur later dan in Nederland.
Bijzonderheden
Ik heb het genoegen om samen met Rik en Dinie, de familie en het dorp van mister Ibrahim te mogen bezoeken. We worden voorgesteld aan de hele familie. Broers, neven, ooms, tantes… we schudden vele handen en worden overal welkom geheten. Men is hartelijk en gastvrij. Ik sta midden in het Ghanese leven, in kleine lemen en stenen hutjes met mooie binnenplaatsjes. Sommige mensen hebben bedden, anderen slapen op een matje op de grond. Sommige bezitten een bank en t.v., in andere kamers staat alleen een stoel.
We bezoeken Nkokranza. Een thuis voor geestelijk gehandicapten weeskinderen. Ze zijn selfsupporting. Ze leven van de opbrengst van het hotel op het terrein, van de verkoop van zelfgemaakte kralen en kaarten en giften. Elke gehandicapte heeft een taak en verantwoordelijkheid.
Er is een feest gaande en iedereen danst. Ik kan soms moeilijk onderscheiden wie patiënt is of gast. Ik doe vrolijk mee en raak ontroert door wat ik allemaal zie en ervaar. Een bijzondere evaring, waar we in Nederland een voorbeeld aan kunnen nemen en van kunnen leren. Wij stoppen geestelijk gehandicapte vaak ver weg van een hotel.
Wat me opvalt; Ghanezen zijn ontzettend vriendelijk. Ze groeten je altijd, wijzen de weg, heten je welkom, schudden handen enzovoorts. Kom je ergens wildvreemd iemand tegen, in the middle of nowhere, worden er handen geschud en wordt er een praatje gemaakt. Christenen (veel verschillende christelijke stromingen) en Islamieten, men leeft vreedzaam samen. Ze bidden samen op het werk, zeggen Allah en dan weer God, dat maakt niet uit. “We all have the same God.” zegt mister Ibrahim (de nightwatch van Dinie en Rik). Wat dat betreft kunnen de Ghanezen een voorbeeld voor ons zijn , hier ligt voor ons in Nederland nog veel ontwikkelingswerk.
Weer naar huis.
Ik heb genoten van Ghana, een mooi land en een mooie cultuur. Mooie mensen met prachtige kleding, vele kleuren. Geitjes, kippen en koeien lopen tussen de mensen. Een vriendelijk en compleet veilig land, waar ik van ben gaan houden. Ik heb genoten van Dinie en Rik en ben hen dankbaar dat ik heb mogen meekijken in hun leven hier. Dank je wel voor deze bijzonder ervaring.
Liefs van jullie vriendin Nell
Vakantieweekje met Dinie en Rik
De eerste week zal ik met Dinie en Rik via de Volta Region naar Tamale rijden. We zullen verschillende mooie plaatsen aandoen. Maar eerst gaan we enkele dagen naar Brenu (zee, zon, luieren en bijkomen van het harde werken ). Dinsdagavond (6 dagen later) moeten we terug zijn, want Rik heeft woensdag een ‘belangrijke’ vergadering.
De eerste dag verdwijnen we snel uit Accra en eerlijk gezegd ben ik daar blij om. Het is een lawaaierig, enorm drukke stad met veel rotzooi en uitlaatgassen. We vertrekken naar de kust. Brenu is ongeveer 3 uur rijden en ondertussen neem ik Ghana eens goed op. Volgens Dinie zijn de mensen in het zuiden van Ghana rijker dan het noorden (wat is rijk?) Het klimaat is anders. Het regent vaker in het zuiden en het is er niet zo warm als in het noorden, daardoor kan er 2 x per jaar geoogst worden. In het noorden oogst men maar 1 keer. Dit jaar is de oogst mislukt, dus dan is er niet zo veel om van te leven. Later ontdek ik ook het verschil. Het is veel minder groen in noorden, meer lemen huisjes met rieten daken, geen elektriciteit, geen stromend water maar waterputten. De meeste Ghanezen overleven, hebben te eten, een onderkomen, maar ze zijn arm en kunnen moeilijk rondkomen. Natuurlijk heb je hier ook rijke mensen en zie je grote verschillen.
Brenu is het “Hawai van Ghana”. Strand, palmbomen en we drinken verse kokosmelk. We genieten van deze geweldige plek op aarde. De eerste nacht slapen we in het huis van de kok, want het hotel is overboekt (reserveren werkt dus niet altijd). De tweede nacht is het hotel weer overboekt en krijgen we één kamer, de derde nacht zijn er dan toch 2 kamers. In Ghana moet je flexibel zijn, zeggen Dinie en Rik. “In Ghana moet je altijd afwachten hoe het zal gaan lopen. Niks gaat volgens planning, elke dag is een verrassing. Je wordt niet boos, je past je aan en zoekt naar de beste oplossing”. We zwemmen in de woeste zee, luieren, bezoeken de slavenforten van onze verre voorouders in Elmina en Cape coast en schamen ons dan diep voor ons Hollandse bloed, bekijken een vissersdorp en verrijken ons aan heerlijke verse vis.
Dan rijden we vanuit Brenu naar Biakpa, 6 uur rijden en in de tussentijd doen we nog even de stuwdam van Akosombo aan. We komen in Volta Region een van de mooiste gebieden van Ghana. Mooie rustieke dorpjes, rijkelijk groen en veel fruit. Dit is Afrika voor mij. We slapen 2 nachten in de forest. Een hotel zonder elektriciteit, verder erg chic en verzorgd. We genieten van de stilte, donkerte, de sterren, mooie diergeluiden en van de hele dikke grote tropische spinnen……
Langzaam komen we bij en haasten we ons met tegenzin naar Tamale i.v.m. de ‘belangrijke’ vergadering. We rukken ons los van de groene forest en rijden door de savanne, de hitte en droogte tegemoet, naar Tamale.
Meeleven met Dinie en Rik
Dinie en Rik wonen aan de rand van de grote stad, in een prachtige omgeving. Voor Ghanese begrippen een groot lux huis, met elektriciteit (als er stroom is) en stromend water (als de tank gevuld wordt). Het ziet er erg mooi uit in huis en ik voel me meteen helemaal thuis. Hier zal ik de feestdagen doorbrengen.
Als Rik de volgende ochtend op het werk verschijnt, blijkt dat het “Salla” is (Islamitische feestdag) en dat er niemand op de ‘belangrijke’ vergadering zal zijn. “Dat is Ghana!”, zeggen Dinie en Rik in koor. “Niemand weet precies wanneer er feestdagen zijn of wanneer het vakantie is.”
Al gauw merk ik dat Dinie en Rik al helemaal ingeburgerd zijn. De telefoon rinkelt regelmatig. Mensen lopen in en uit. (Ghanezen bezoeken je als ze voorbij komen en blijven maar 5 minuutjes). Ik bezoek de markt, de slager, de “supermarkt” en struin met Dinie door de stad. Het kost veel tijd om je spullen bij elkaar te vergaren, je moet zo de kraampjes weten. Maar dan ben je er nog niet! Na een lange wachttijd i.v.m.een lange rij mensen, koop je b.v. bij de slager vlees (die snijdt ter plekke een groot stuk bief van de romp van een koe).
Thuis staat Dinie gehakt te draaien in een vleesmachine, hacheeblokjes te hakken en dan wordt alles ingevroren. Dat kost veel tijd. Zo wordt de was met de hand gewassen, bakt Dinie haar eigen samengestelde bruinbrood (je kunt alleen witbrood krijgen in Ghana), moet er met een “broom” (soort handbezem) door het huis. En nu, tijdens de harmatan, vliegt het zand en stof je om de oren. Het huishouden kost veel tijd. Beelden van vroeger thuis op de boerderij (50 jaar geleden) komen spontaan omhoog en worden opnieuw werkelijkheid. Als Dinie vertelt dat ze elke middag druk is met het huishouden, kan ik me dat levendig voorstellen.
Rik doet vele klusjes in huis (het huis is oud en dat is dus hard nodig). Hij heeft zich creatief uitgeleefd met het maken de lampen, sfeerverlichting, noodverlichting en hij onderhoudt verder de (weinige) apparatuur, de fiets, de auto en zijn motor.
Een dag begint om 6 uur en om 20.30 uur tuimel je doodmoe in je bed. Met de kippen op stok.
Ik geniet van de rust, het feit dat je zo bewust moet stil staan bij de levensbehoeften. Het primaire, het basale van het leven. De eenvoud. Het spreekt me aan. Geen stress of prestige, het is relaxed.
De feestdagen.
Met de kerst bezoeken we vrienden van Rik en Dinie in Binde in het hoge noorden, 8 kilometer van Togo. We leven 2 dagen in een klein dorpje bij de dokter van het ziekenhuis, bezoeken de kindermis op kerstavond en swingen mee met het gospelkoor. Vele Ghanezen komen de dokter geschenken brengen. Kippen, parelhoenders, pito (eigen gebrouwen bier). Wat een mooi gebaar van mensen die zelf niet veel hebben. Omdat de dokter binnenkort terug gaat naar België, krijgen Dinie en Rik de parelhoenders mee (dus het volgende bezoek, broers en zussen, eet parelhoender. Ze worden eerst vetgemest).
We luiden het nieuwe jaar in in Tamale, zonder vuurwerk en in alle rust. Een uur later dan in Nederland.
Bijzonderheden
Ik heb het genoegen om samen met Rik en Dinie, de familie en het dorp van mister Ibrahim te mogen bezoeken. We worden voorgesteld aan de hele familie. Broers, neven, ooms, tantes… we schudden vele handen en worden overal welkom geheten. Men is hartelijk en gastvrij. Ik sta midden in het Ghanese leven, in kleine lemen en stenen hutjes met mooie binnenplaatsjes. Sommige mensen hebben bedden, anderen slapen op een matje op de grond. Sommige bezitten een bank en t.v., in andere kamers staat alleen een stoel.
We bezoeken Nkokranza. Een thuis voor geestelijk gehandicapten weeskinderen. Ze zijn selfsupporting. Ze leven van de opbrengst van het hotel op het terrein, van de verkoop van zelfgemaakte kralen en kaarten en giften. Elke gehandicapte heeft een taak en verantwoordelijkheid.
Er is een feest gaande en iedereen danst. Ik kan soms moeilijk onderscheiden wie patiënt is of gast. Ik doe vrolijk mee en raak ontroert door wat ik allemaal zie en ervaar. Een bijzondere evaring, waar we in Nederland een voorbeeld aan kunnen nemen en van kunnen leren. Wij stoppen geestelijk gehandicapte vaak ver weg van een hotel.
Wat me opvalt; Ghanezen zijn ontzettend vriendelijk. Ze groeten je altijd, wijzen de weg, heten je welkom, schudden handen enzovoorts. Kom je ergens wildvreemd iemand tegen, in the middle of nowhere, worden er handen geschud en wordt er een praatje gemaakt. Christenen (veel verschillende christelijke stromingen) en Islamieten, men leeft vreedzaam samen. Ze bidden samen op het werk, zeggen Allah en dan weer God, dat maakt niet uit. “We all have the same God.” zegt mister Ibrahim (de nightwatch van Dinie en Rik). Wat dat betreft kunnen de Ghanezen een voorbeeld voor ons zijn , hier ligt voor ons in Nederland nog veel ontwikkelingswerk.
Weer naar huis.
Ik heb genoten van Ghana, een mooi land en een mooie cultuur. Mooie mensen met prachtige kleding, vele kleuren. Geitjes, kippen en koeien lopen tussen de mensen. Een vriendelijk en compleet veilig land, waar ik van ben gaan houden. Ik heb genoten van Dinie en Rik en ben hen dankbaar dat ik heb mogen meekijken in hun leven hier. Dank je wel voor deze bijzonder ervaring.
Liefs van jullie vriendin Nell
-
03 Januari 2008 - 10:52
Nell:
Zo snelle actie voor in Ghana. Ik zit nog in Accra en zie mijn verhaal op internet. Leuk. Nogmaals veel liefs
Nell -
03 Januari 2008 - 11:17
Anne:
Hoi Nell, Dinie en Rik,
Wat bijzonder om dit verhaal te lezen vanuit de ervaringen die Nell heeft opgedaan! Prachtig hoor! Veel gezien en genoten en dan vlug naar huis voor een belangrijke meeting en dan is daar niemand....
Nell,geniet van de napret! Dinie en Rik, ik ga jullie gauw uitgebreid mailen vanuit Lent!!!
En trouwens voordat ik het vergeet...DE ALLERBESTE WENSEN voor 2008! Dat het maar weer een bijzonder jaar mag worden als burger van Ghana!
Groet Anne -
03 Januari 2008 - 13:53
Theo ........:
Nell , bedankt voor het mooie verhaal !!
Wij zijn in mei aan de beurt , en krijgen dus " Parelhoen " .
Lijkt me wel lekker , vetgemeste Hoen !!
Nog een paar maandjes en TATAAAAAA ...
Iedereen nog de beste wensen voor 2008 !!
Dat het een Ghana - rijk jaar mag worden ..
Theo ............. -
03 Januari 2008 - 20:46
Fred Van JC Kappers:
Hoi dinie en Rik,ik wil jullie het allerbeste toewensen voor het nieuwe jaar 2008.Hoop dat alles goed gaat en jullie hebben prachtige fotos,helemaal super.leuk dat jullie visite vanuit nederlandhebben gehad.het allerbeste en maak er iets moois van in 2008.Heel veel groetjes van fred de kapper.doeiiiiii -
03 Januari 2008 - 21:10
Marian:
Hoi Dinie en Rik,
Leuk om weer een nieuw bericht te lezen! De allerbeste wensen voor een prachtig nieuw Ghanees jaar! Enne... Mijn haar zit weer leuk, dankzij onze fantastische kapper Fred!!!! -
04 Januari 2008 - 16:22
Dinie:
leuk om een bericht op je eigen site te lezen wat je niet zelf hebt geschreven. en nu moeten jullie niet denken dat ik de hele dag in de keuken sta...!!! -
07 Januari 2008 - 16:17
Steven:
dus rik heeft het heel druk? heb jij ook fuurwerk afgestoken ik mis je zo dat er bijna niet kan slapen. -
08 Januari 2008 - 05:56
Bob (Ethiopie):
Ziet er allemaal prima uit daar en het leven is er ook goed. Maar ik kom niet om naar een voetbalwedstrijd van Ethiopiers te gaan kijken want dat stelt weinig voor.
Heel veel plezier gedurende de Afrika cup!
Bob -
08 Januari 2008 - 10:15
Maria:
Al is dit jaar alweer meer dan een week oud:toch nog de allerbeste wensen voor weer een bijzonder jaar in Ghana, Dinie en Rik!
Wat een mooie manier om ons mee te laten genieten van de ervaringen van Nel met jullie in Ghana! Nel, heel hartelijk dank. Hopelijk ben je inmiddels weer een beetje gewend in Nederland en geniet je na van al je ervaringen!
Warme groet! -
10 Juli 2008 - 16:52
Wieteke:
Nu Ghana voor ons zo dichtbij komt is het wel heerlijk om zo´n verhaal te lezen. Dankjewel Nell voor het mooie reisverslag.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
