Er gebeurt weer veen in Ghana
Door: Dinie en Rik
Blijf op de hoogte en volg Rik en Dinie
30 Augustus 2007 | Ghana, Tamale
Het blijft iedere keer weer verrassend wat er op je pad komt hier in Tamale.
Tuin
Het valt niet mee om in Ghana te tuinieren. Dan is het weer te droog en dan weer te nat en dan is de grond weer niet vruchtbaar genoeg en dan vreten alle dieren mijn composthoop leeg voordat er ook maar enigszins iets van een proces op gang is kunnen komen. Maar goed leuk blijft het wel. Nu zijn jullie natuurlijk benieuwd wat ik al uit eigen tuin heb kunnen eten. Het antwoord is: weinig (eigenlijk tot nu toe alleen basilicum). Ik heb courgettes, maïs, komkommer, sla, tomaten, rode pepertjes, zonnebloemen en dus ook basilicum gezaaid. De watermeloenen zijn trouwens spontaan te voorschijn gekomen. Het resultaat is dat de courgettes en de watermeloenen wel beginnen te groeien, maar ze rotten onder mijn ogen weg. Dus nu leg ik ze op stenen zogauw ik zie dat er een vruchtje aankomt, misschien dat dat helpt. Er staan drie tomaten aan (hollandse oogst) en de zonnebloemen hebben het prachtig gedaan (twee stuks). De rest is nog te klein om over te oordelen. Wat het wel enorm goed doet is de basilicum. Dat is echt geweldig om te zien en ook erg lekker. Gister met de watchman over gehad dat ik volgend jaar pinda’s ga uitproberen. Wie weet wordt dat een goudmijn (haha).
Werk
Wat mijn (Dinie) werk betreft gaat het nu een stuk beter. Ik heb de zorg gekregen over 15 pre-schools (peuterspeelzalen en groep 1 en 2). Dit houdt in dat ik die scholen ga begeleiden. Ik heb nu een inventarisatie gemaakt van wat ze van mij zouden willen. Het eerste dat ze roepen is:GELD. Als ik ze vertel dat ik dat niet heb, maar wel bepaalde vaardigheden, dan willen ze dat ik hen help met TLM (materialen om mee te werken), want ze hebben hier echt bijna niets. Ze willen dat ik ze leer interactief voor te lezen (heb ik ze natuurlijk aangeraden dat dat belangrijk is) en ze willen phonics leren. Het engelse beginnende lezen, geletterdheid. Verder ga ik wat head teachers begeleiden hoe ze structuur kunnen aanbrengen en hoe ze de ongetrainde leerkrachten kunnen begeleiden (50% is ongetraind). Kortom ik heb er zin in.
Nu is het vakantie tot half september en ik ben druk bezig met de phonics en interactief voorlezen op te zetten. Dus knippen, plakken enz. Wel erg leuk om te doen met de middelen die ik hier heb. (dopjes van flesjes, stokjes enz.).
Begin augustus heb ik een conferentie in Accra bijgewoond, het “Pan African reading for all conferentie”. Ik ben samen met een collega afgereisd, het hele gebeuren duurde een week en was op de universiteit van Accra (14 uur heen en 14 uur terug in een bus). Erg leuk om dat met een Ghanese te mogen doen. We hebben samen een kamer gedeeld en zo ook veel uit kunnen wisselen. Er waren ongeveer 24 landen op de conferentie en wij hebben met name de workshops gevolgd over reading and writing voor het jonge kind. Zo heb ik een beetje een beeld gekregen hoe het er in Afrika voorstaat. Een belangrijke discussie ging over hoe leer je kinderen kritisch denken en ‘mother tongue’ onderwijs. Hier gebeurt alles in het Engels of Frans, maar de kinderen denken in hun eigen talen (in Ghana zijn er 40 en in Nigeria 400). Nu blijkt dat kinderen beter in hun eerste taal leren (volgens onderzoek van Unesco), maar er zijn geen methodes in de eigen taal en geen leerkrachten, dus dat wordt nog een lange weg te gaan.
Verder was het ook wel weer eens leuk om er een week uit te zijn en in een prachtige rustige omgeving in Accra te vertoeven. De universiteit daar is een ware oase in een grote stad. Echt oud koloniaals opgezet met veel ruimte en veel groen en prachtige grote gebouwen. Maar het was ook weer erg leuk om weer in Tamale terug te komen.
Wat mijn (Rik) werk betreft ging het best goed. Zo een zes weken geleden heb ik aangekondigd dat ik een computer training zal geven voor het personeel van ons kantoor. Die zelfde dag nog hebben zich 30 mensen aangemeld. Een week later begon de training. ’s Middags een tijdstip dat het kantoor eigenlijk al half leeg is. Bovendien begon het uitgerekend die dag te regenen. Nu moet je weten dat het hier algemeen geaccepteerd is dat men niet gaat werken als het regent. Dus ik zag de bui al hangen. Wonder boven wonder kwamen 7 van de 10 mensen toch naar de eerste training. De training heeft een moderne individuele multimediale opzet die eerst een beetje afschrikt maar na een uurtje bij de meeste mensen aardig uitpakt. Weer een week later hadden zich 53 mensen ingeschreven dat is 88% van het hele kantoor (niet slecht dacht ik nog). Gedurende de training nam het enthousiasme echter af. Na vijf weken trainen bleek de gemiddelde bezettingsgraat per groepje 65% te zijn. Dus besloot ik:
- Naast de moderne trainingsvorm ook een meer traditionele training te gaan geven (klassikaal met de meester voorop).
- Bovendien liet ik het rooster los. Zodat iedereen die interesse heeft gewoon langs kan komen onder het moto “enthousiaste mensen eerst” en “vol is vol”.
Wat denk je?
- Heeft zich er welgeteld één persoon aangemeld voor de traditionelere training
- en zijn er deze week slechts twee geïnteresseerde naar de training gekomen.
Tja, ik begrijp het niet. Maandag zal ik om uitleg vragen en duidelijk maken dat ik net zo graag aan het zwembad mijn tijd verdoe.
Maar er zijn ook leuke dingen te melden. Het ziet er naar uit dat ik binnenkort een motor krijg. Eindelijk heb ik mijn motortraining gehad. Even was ik bang dat ik de lessen uit Nederland na een halfjaar zou zijn vergeten maar dat viel gelukkig mee. Ik draaide zo achter elkaar een serie perfecte achtjes op een hobbelig onverhard voetbalveldje. Dus voetbalveldje af en de weg -ik bedoel zandpad op- naar een dorpje. Best leuk rijden op zo een onverharde weg. Maar het stikt er van de gevaarlijke beesten. Vlak voor het dorpje duwde een witte kip (en de kleur is van belang in Ghana want een witte brengt geluk) me zo maar van mijn “fietsje” af. Terwijl ik door de lucht vlieg denk ik nog “dit kan niet waar zijn, ik word straks gewoon wakker en zal de slaap uit mijn ogen wrijven”. Toen ik echter een tel later door het zand gleed was meteen duidelijk dat het geen droom was. Prima les “motor bike security” trouwens, de wandelschoenen, spijkerbroek, motorjas, handschoenen en helm hebben ieder uitstekend hun best gedaan. Ik hield aan het voorval twee -inmiddels genezen- schaafwondjes over. Volgende keer moet ik trouwens gewoon over een kip, geit of schaap heen rijden en alleen bij koe of varken moet ik weer duiken, is me verteld. En wat denk je . . . Een paar dagen later rijd ik deze keer met een dikke 4-wiel drive over een biggetje heen. Sorry.
Varken
Onze zuiderburen (Arnold en Fieke) hadden ons uitgenodigd om varken aan het spit te komen eten. Een belevenis op zich. Het spit is onder begeleiding van Arnold, naar een ontwerp van ing. Erik Deuling, vervaardigd. Geachte ing. Deuling het systeem werkt op zich prima maar er zit nog één klein ontwerpfoutje in, zie foto.
Het hele proces is mooi om te zien. We waren (helaas) net te laat voor het slachten zelf. Wel hebben we gezien dat het varken schoongemaakt werd (water koken en haren eraf schrapen), hoofd was er inmiddels af. Een paar Ghanezen hebben de pootjes eraf gehaald en de ingewanden eruit gelepeld. Kop, poten en ingewanden waren binnen een mum van tijd door de Ghanezen verorberd. Alleen de tanden vonden we later nog terug. Daarna het varken te drogen hangen, dan gevuld, dicht genaaid en aan het spit geregen. Vier uur wachten onder het genot van een biertje, spelletje gespeeld, gekletst en zie daar er hangt geen “pig” meer aan spit maar “pork”, smullen maar. Rik was dat weekend net aan het bijkomen van een voedselvergiftiging. Zijn lichaam was enkele dagen ervoor in een paar uurtjes helemaal leeg gelopen en draaide nog op reserve (die hij nooit veel gehad heeft). Na het weekend was hij weer helemaal op streefgewicht.
Chief
In Yendi -een dorpje vlak bij Tamale- zijn een aantal jaren geleden ernstige ongeregeldheden voorgevallen na de moord op een chief. Een lang en spannend verhaal dat ik jullie zal onthouden. Jaren lang stuurde VSO daarom geen vrijwilligers naar dit gebied en zijn er diverse veiligheid maatregelen van kracht geweest. De veiligheidsmaatregelen waren nu net een beetje versoepeld toen een belangrijke chief in onze buurt overleed, deze keer gelukkig aan ouderdom. Er mag dus weer worden getrommeld en geknald. Uit heel het land kwamen hooggeplaatste personen naar de begrafenis. Zelfs de president (die in deze streek niet echt geliefd is) stuurde een afvaardiging. Zelf ben ik ’s ochtend even bij de begrafenis festiviteiten geweest maar al snel werd het me als enigste blanke een beetje te druk. Dus toen ik de eerste mensen met geweren zag komen heb ik de benen genomen. Nu een paar weken later wordt er een interim chief gekroond. Samen met onze watchman hebben Dinie en ik de feestelijkheden bezocht. Het is met niets te vergelijken, het heeft iets weg van
- de voorste rij bij een Metalica concert,
- met iets uit de front linies van een oorlog,
- met iets ritmisch van een diesel motor die te veel toeren maakt
- en iets van carnaval in Maastricht.
We werden -als enigste blanken- door een -in onze ogen chaotische- menigte geleidt waarin mensen op elkaar gepropt trommelden, dansenden, geweren afschoten, op paarden reden, waar parasollen boven de hoofden van chiefs zweefden die op hun beurt weer op stoelen door de massa werden gedragen. Enfin, ik kan het gewoon niet uitleggen hopelijk verduidelijken de foto’s een beetje.
Tuin
Het valt niet mee om in Ghana te tuinieren. Dan is het weer te droog en dan weer te nat en dan is de grond weer niet vruchtbaar genoeg en dan vreten alle dieren mijn composthoop leeg voordat er ook maar enigszins iets van een proces op gang is kunnen komen. Maar goed leuk blijft het wel. Nu zijn jullie natuurlijk benieuwd wat ik al uit eigen tuin heb kunnen eten. Het antwoord is: weinig (eigenlijk tot nu toe alleen basilicum). Ik heb courgettes, maïs, komkommer, sla, tomaten, rode pepertjes, zonnebloemen en dus ook basilicum gezaaid. De watermeloenen zijn trouwens spontaan te voorschijn gekomen. Het resultaat is dat de courgettes en de watermeloenen wel beginnen te groeien, maar ze rotten onder mijn ogen weg. Dus nu leg ik ze op stenen zogauw ik zie dat er een vruchtje aankomt, misschien dat dat helpt. Er staan drie tomaten aan (hollandse oogst) en de zonnebloemen hebben het prachtig gedaan (twee stuks). De rest is nog te klein om over te oordelen. Wat het wel enorm goed doet is de basilicum. Dat is echt geweldig om te zien en ook erg lekker. Gister met de watchman over gehad dat ik volgend jaar pinda’s ga uitproberen. Wie weet wordt dat een goudmijn (haha).
Werk
Wat mijn (Dinie) werk betreft gaat het nu een stuk beter. Ik heb de zorg gekregen over 15 pre-schools (peuterspeelzalen en groep 1 en 2). Dit houdt in dat ik die scholen ga begeleiden. Ik heb nu een inventarisatie gemaakt van wat ze van mij zouden willen. Het eerste dat ze roepen is:GELD. Als ik ze vertel dat ik dat niet heb, maar wel bepaalde vaardigheden, dan willen ze dat ik hen help met TLM (materialen om mee te werken), want ze hebben hier echt bijna niets. Ze willen dat ik ze leer interactief voor te lezen (heb ik ze natuurlijk aangeraden dat dat belangrijk is) en ze willen phonics leren. Het engelse beginnende lezen, geletterdheid. Verder ga ik wat head teachers begeleiden hoe ze structuur kunnen aanbrengen en hoe ze de ongetrainde leerkrachten kunnen begeleiden (50% is ongetraind). Kortom ik heb er zin in.
Nu is het vakantie tot half september en ik ben druk bezig met de phonics en interactief voorlezen op te zetten. Dus knippen, plakken enz. Wel erg leuk om te doen met de middelen die ik hier heb. (dopjes van flesjes, stokjes enz.).
Begin augustus heb ik een conferentie in Accra bijgewoond, het “Pan African reading for all conferentie”. Ik ben samen met een collega afgereisd, het hele gebeuren duurde een week en was op de universiteit van Accra (14 uur heen en 14 uur terug in een bus). Erg leuk om dat met een Ghanese te mogen doen. We hebben samen een kamer gedeeld en zo ook veel uit kunnen wisselen. Er waren ongeveer 24 landen op de conferentie en wij hebben met name de workshops gevolgd over reading and writing voor het jonge kind. Zo heb ik een beetje een beeld gekregen hoe het er in Afrika voorstaat. Een belangrijke discussie ging over hoe leer je kinderen kritisch denken en ‘mother tongue’ onderwijs. Hier gebeurt alles in het Engels of Frans, maar de kinderen denken in hun eigen talen (in Ghana zijn er 40 en in Nigeria 400). Nu blijkt dat kinderen beter in hun eerste taal leren (volgens onderzoek van Unesco), maar er zijn geen methodes in de eigen taal en geen leerkrachten, dus dat wordt nog een lange weg te gaan.
Verder was het ook wel weer eens leuk om er een week uit te zijn en in een prachtige rustige omgeving in Accra te vertoeven. De universiteit daar is een ware oase in een grote stad. Echt oud koloniaals opgezet met veel ruimte en veel groen en prachtige grote gebouwen. Maar het was ook weer erg leuk om weer in Tamale terug te komen.
Wat mijn (Rik) werk betreft ging het best goed. Zo een zes weken geleden heb ik aangekondigd dat ik een computer training zal geven voor het personeel van ons kantoor. Die zelfde dag nog hebben zich 30 mensen aangemeld. Een week later begon de training. ’s Middags een tijdstip dat het kantoor eigenlijk al half leeg is. Bovendien begon het uitgerekend die dag te regenen. Nu moet je weten dat het hier algemeen geaccepteerd is dat men niet gaat werken als het regent. Dus ik zag de bui al hangen. Wonder boven wonder kwamen 7 van de 10 mensen toch naar de eerste training. De training heeft een moderne individuele multimediale opzet die eerst een beetje afschrikt maar na een uurtje bij de meeste mensen aardig uitpakt. Weer een week later hadden zich 53 mensen ingeschreven dat is 88% van het hele kantoor (niet slecht dacht ik nog). Gedurende de training nam het enthousiasme echter af. Na vijf weken trainen bleek de gemiddelde bezettingsgraat per groepje 65% te zijn. Dus besloot ik:
- Naast de moderne trainingsvorm ook een meer traditionele training te gaan geven (klassikaal met de meester voorop).
- Bovendien liet ik het rooster los. Zodat iedereen die interesse heeft gewoon langs kan komen onder het moto “enthousiaste mensen eerst” en “vol is vol”.
Wat denk je?
- Heeft zich er welgeteld één persoon aangemeld voor de traditionelere training
- en zijn er deze week slechts twee geïnteresseerde naar de training gekomen.
Tja, ik begrijp het niet. Maandag zal ik om uitleg vragen en duidelijk maken dat ik net zo graag aan het zwembad mijn tijd verdoe.
Maar er zijn ook leuke dingen te melden. Het ziet er naar uit dat ik binnenkort een motor krijg. Eindelijk heb ik mijn motortraining gehad. Even was ik bang dat ik de lessen uit Nederland na een halfjaar zou zijn vergeten maar dat viel gelukkig mee. Ik draaide zo achter elkaar een serie perfecte achtjes op een hobbelig onverhard voetbalveldje. Dus voetbalveldje af en de weg -ik bedoel zandpad op- naar een dorpje. Best leuk rijden op zo een onverharde weg. Maar het stikt er van de gevaarlijke beesten. Vlak voor het dorpje duwde een witte kip (en de kleur is van belang in Ghana want een witte brengt geluk) me zo maar van mijn “fietsje” af. Terwijl ik door de lucht vlieg denk ik nog “dit kan niet waar zijn, ik word straks gewoon wakker en zal de slaap uit mijn ogen wrijven”. Toen ik echter een tel later door het zand gleed was meteen duidelijk dat het geen droom was. Prima les “motor bike security” trouwens, de wandelschoenen, spijkerbroek, motorjas, handschoenen en helm hebben ieder uitstekend hun best gedaan. Ik hield aan het voorval twee -inmiddels genezen- schaafwondjes over. Volgende keer moet ik trouwens gewoon over een kip, geit of schaap heen rijden en alleen bij koe of varken moet ik weer duiken, is me verteld. En wat denk je . . . Een paar dagen later rijd ik deze keer met een dikke 4-wiel drive over een biggetje heen. Sorry.
Varken
Onze zuiderburen (Arnold en Fieke) hadden ons uitgenodigd om varken aan het spit te komen eten. Een belevenis op zich. Het spit is onder begeleiding van Arnold, naar een ontwerp van ing. Erik Deuling, vervaardigd. Geachte ing. Deuling het systeem werkt op zich prima maar er zit nog één klein ontwerpfoutje in, zie foto.
Het hele proces is mooi om te zien. We waren (helaas) net te laat voor het slachten zelf. Wel hebben we gezien dat het varken schoongemaakt werd (water koken en haren eraf schrapen), hoofd was er inmiddels af. Een paar Ghanezen hebben de pootjes eraf gehaald en de ingewanden eruit gelepeld. Kop, poten en ingewanden waren binnen een mum van tijd door de Ghanezen verorberd. Alleen de tanden vonden we later nog terug. Daarna het varken te drogen hangen, dan gevuld, dicht genaaid en aan het spit geregen. Vier uur wachten onder het genot van een biertje, spelletje gespeeld, gekletst en zie daar er hangt geen “pig” meer aan spit maar “pork”, smullen maar. Rik was dat weekend net aan het bijkomen van een voedselvergiftiging. Zijn lichaam was enkele dagen ervoor in een paar uurtjes helemaal leeg gelopen en draaide nog op reserve (die hij nooit veel gehad heeft). Na het weekend was hij weer helemaal op streefgewicht.
Chief
In Yendi -een dorpje vlak bij Tamale- zijn een aantal jaren geleden ernstige ongeregeldheden voorgevallen na de moord op een chief. Een lang en spannend verhaal dat ik jullie zal onthouden. Jaren lang stuurde VSO daarom geen vrijwilligers naar dit gebied en zijn er diverse veiligheid maatregelen van kracht geweest. De veiligheidsmaatregelen waren nu net een beetje versoepeld toen een belangrijke chief in onze buurt overleed, deze keer gelukkig aan ouderdom. Er mag dus weer worden getrommeld en geknald. Uit heel het land kwamen hooggeplaatste personen naar de begrafenis. Zelfs de president (die in deze streek niet echt geliefd is) stuurde een afvaardiging. Zelf ben ik ’s ochtend even bij de begrafenis festiviteiten geweest maar al snel werd het me als enigste blanke een beetje te druk. Dus toen ik de eerste mensen met geweren zag komen heb ik de benen genomen. Nu een paar weken later wordt er een interim chief gekroond. Samen met onze watchman hebben Dinie en ik de feestelijkheden bezocht. Het is met niets te vergelijken, het heeft iets weg van
- de voorste rij bij een Metalica concert,
- met iets uit de front linies van een oorlog,
- met iets ritmisch van een diesel motor die te veel toeren maakt
- en iets van carnaval in Maastricht.
We werden -als enigste blanken- door een -in onze ogen chaotische- menigte geleidt waarin mensen op elkaar gepropt trommelden, dansenden, geweren afschoten, op paarden reden, waar parasollen boven de hoofden van chiefs zweefden die op hun beurt weer op stoelen door de massa werden gedragen. Enfin, ik kan het gewoon niet uitleggen hopelijk verduidelijken de foto’s een beetje.
-
30 Augustus 2007 - 11:05
Wieteke:
Zo, en wat staat er vanavond op het menu? Basilicumsoep?
Mooi om te horen dat het beter gaat op je werk Dinie. Eindelijk kun je je eens nuttig gaan voelen (en da's heel belangrijk)
Dus het regenseizoen is nu eindelijk echt begonnen in Tamale? Lijkt me lekker. Zal trouwens hier eens die smoes van de regen proberen op mijn werk maar ik ben niet echt overtuigd of het wel gaat werken.
Dat verhaal van de prok heb ik ook gelezen bij Arnold en Fieke. Ben je daar nog leeg van gelopen Rik?
Hier gaat alles z'n gewone gangetje. er begint een beetje structuur te komen in mijn vier banen. Gelukkig leer ik elke plek steeds beter los te laten en dat scheelt enorm veel in de stress. Begin het zelf een beetje leuk te vinden om met zoveel verschillende doelgroepen te werken. :) -
31 Augustus 2007 - 12:15
Bob Vos:
Hoi,
zo herkenbaar dat van de groentes. Hoort er allemaal bij zeg ik dan maar. In Burkina deden wij een geit braden als kebab. Met een speciale bbq, kijk maar naar mijn foto op bobvos.waarbenjij.nu. Dat is een kleintje maar makkelijk te vergroten tot een BBQ voor varken Gewoon een halve oliedrum gebruiken. Lagen met kolen maken en kom maar op met dat varken. :-)
Gr. Bob -
31 Augustus 2007 - 21:19
Femke:
Geweldige verhalen weer! Super trouwens dat jullie bij het weeshuis in Nkoranza zijn geweest. Bijzondere plek, bijzondere mensen...
Heel veel groetjes, ook aan Marieke & Fred als je ze tegenkomt,
Femke -
08 September 2007 - 19:29
Steven:
hoi rik en dinie zo te horen is het leuk daar of niet. vind dinie het leuk op school of niet. bij mij is het wel leuk ik zit noe in groep6 soms is het wel moellijk en soms ook makelijk. het is daar zeker lekker warm bij ons niet. heb je al wilde dieren gezien*of niet. ik mis je heel erg. maar je komt al weer bijna terug maar dan ga je weer een jaar weg. en sorry dat ik er zo lang over doe.ik ben pas weg geweest voor een rondlijding in afriekanse musejem die was best vet en ik ben ook naar de spelerij geweest.
Groetjes steven* -
12 September 2007 - 12:35
Noud Vos:
Hallo Rik en Dinie,
Heerlijk te lezen dat jullie je steeds meer op je gemak gaan voelen en dat het werk (iets) meer inhoud krijgt.
Wij gaan in oktober weer naar Ghana en zouden het erg leuk vinden om bij jullie langs te komen! We komen op maandag 15 oktober om 12.00 uur op het vliegveld van Tamale aan en zouden graag de rest van die dag (en de nacht) bij jullie door willen brengen. Dan reizen we de volgende dag door naar Bolgatanga. Schikt dat? Kunnen jullie ons van het vliegveld halen, hebben jullie slaapruimte of kunnen jullie een (goed) hotel voor ons regelen?
Mail even terug (noudvos@planet.nl), dan overleggen we verder.
Hartelijke groet,
Noud en Marianne -
13 September 2007 - 16:04
Anne:
Ben eindelijk zelf op internet, dus heb ik veel meer kans om jullie verhalen te lezen. Boeiend! Kom je nog aan Tarot toe, Dinie? Groetjes -
20 September 2007 - 12:46
Marjo:
Ik vind een bezettingsgraad van 65% voor je training niet slecht er van uitgaande dat steeds dezelfde kern komt opdagen, dan kun je toch je kennis overbrengen. Kijk je wel een beetje uit met die Motor?Leuk om te lezen dat Dinie ook haar draai heeft gevonden. Kan me voorstellen dat jullie onder de indruk zijn van de inwijding van de nieuwe chief. Anne is vorige week 4 geworden en gaat nu naar school. Dat is wel wennen (vooral voor pappa en mamma). Maar ze doet het goed en kan haar draai al aardig vinden. Iris is druk bezig voor haar A diploma en mag binnenkort gaan afzwemmen.
Lieve groet,
Marjo -
21 Februari 2008 - 16:53
Goudmijn In Ghana:
Ghana
Een nieuwe goudmijn in een beschermd regenwoud
Wat zijn de gevolgen voor de mensen en het milieu
Eén van Ghana’s laatste regenwouden, het Ajunjua Bepo Forest reservaat zit bovenop een grote hoeveelheid goud. Newmont is na AngloGold de grootste producent van goud met mijnen in de vijf continenten. Newtmont wil in Yayaaso, de Akyem mijn opstarten, een open put van 2,6 km op 800 meter en 402 meter diep. Er is nogal wat tegenstand, maar als de goudmijn er komt zal ze een oppervlakte hebben van 74 hectaren, en de grootste open goudmijn worden in Ghana. Sinds de laatste 40 jaar is de oppervlakte van het regenwoud verminderd tot 1,2 miljoen hectaren, 11 % van het oorspronkelijke regenwoud, het meeste ervan in de vorm van Ghana’s reservaten.
Voor goudwinning in open mijnen zijn grote oppervlakten grond nodig en het gebruik van vele chemische stoffen. De meest gebruikte chemische stof is cyanide, dat een groot impakt heeft op het milieu met een effect op land, water en lucht en dus de gezondheid van alle mensen die in dit gebied wonen. Het gebruik van cyanide in Afrikaanse landen is nog niet onderhevig aan allerlei overheidswetgeving, waardoor ook door niet effïent gebruik ervan de schade nog veel groter is. Niettegenstaande de toxiteit voor het milieu zal de goudmijn industrie cyanide blijven gebruiken, omdat er geen praktishe alternatieven voor handen zijn. Als men deze omvangrijke vervuiling al zou willen opruimen zal het blijken dat het veel te veel zou gaan kosten voor beide partijen, zowel voor de overheid als voor Newmont.
In San Miguel Ixtahuacán, San Marcos, Guatemala heeft Marlin Gold Mine sinds een paar jaren een nieuwe goudmijn. Alle negatieve effecten zijn door experten jaren voor de opstart van deze mijn uitvoerig besproken. Vandaag zien de mensen dat er regelmatig grote hoeveelheden cyanide met vrachtwagens worden aangevoerd. Het enige wat de mijn verlaat is het goud, dat door de ‘Marlin Gold Mine’ onmiddellijk wordt verscheept naar het buitenland.De vervuiling die cyanide aanricht aan bodem, water en lucht blijft neemt steeds toe, jaar na jaar. De Tzala Rivier is nu al sterk vervuild, verschillende waterbronnen waar de bevolking vroeger zijn water vandaan haalde zijn opgedroogd. Geen wonder de mijn verbruikt per uur 250.000 liter water. Om de haverklap wordt er dynamiet gebruikt die de goudhoudende rotsen moeten verpulveren. Verder wordt deze rotsen verder fijn vermalen waarna massaal water wordt toegevoegd. Het toevoegen van de cyanide moet er dan voor zorgen dat het goud aanwezig in zeer kleine hoeveelheden (niet zichtbaar met het oog) worden opgelost, geconcentreerd. Deze ontploffingen zijn de oorzaak van grote, zeer hinderlijke stofwolken en tientallen huizen hebben het probleem dat muren barsten, scheuren vertonen. De mensen zijn machteloos.Wat kunnen ze beginnen tegen een multinational. Allerhande overheidswetgeving die de burgers zouden moeten beschermen tegen allehande problemen zijn hier nog onbestaande. Lokale mensen bieden weerstand, dat soms door de multinational nogal vlug wordt bestempeld als gewelddadig. Lokale mensen die zich inzetten om dingen te veranderen ten voordele van hun zwakkere medeburgers, belanden soms in de gevangenis. Mensenrechten en allerlei internationale overeenkomsten ten spijt, worden deze mensen steeds weer veel te hard aangepakt.
Adausena is een klein dorpje waar ik een week verblijf bij een lokale familie. Een klein kamertje met als dak, ijzeren golfplaten, met een bed, een tafeltje en een paar stoelen.
In de buurt is er een kantoor van Newmont. Bij mijn bezoek moet ik een stel veiligsheidsmensen passeren voordat ik het gebouw binnen mag. Op een parking staan een groot aantal jeeps met airconditioner, ter beschikking van de mensen van Newmont. Een groot verschil met het dorpje een paar km verderop waar ik verblijf, waar geen auto’s zijn en waar aan het buststation op bepaalde tijdstippen van de dag het mogelijk is om met een busje, dat minstens 30 jaar oud lijkt te zijn, zich te verplaatsen. Binnen het gebouw is er ondermeer een mooie vergaderruimte met airco, het is eventjes wennen aan de deze confortabele omstandigheden, na een verblijf in Adausena. Na een korte introductie met de Social Investment Manager en een adviseur van Newmont, kom ik te weten dat gedurende de bouw van de mijn 500 tot 600 mensen een job zullen vinden. Later zal dat aantal dalen tot 200 of 300. In buurt zijn er 8 dorpjes, die op de een of andere manier zullen betrokken zijn met de nieuwe mijn. Ook in Adausena zullen sommige mensen mogelijks een job kunnen krijgen bij Newmont. Eens de mijn goud produceert kost het Newmont snel honderd duienden US per dag en meer voor iedere dag dat de mijn , voor welke reden dan ook , niet operationeel is. Veel erger zou het zijn dat als er in de toekomst in het land een politiek confict zou ontstaan waardoor Newmont tijdelijk of voorgoed het land, de mijn, zou moeten verlaten. Daarvoor hebben ze dus een Social Investment Manager die ervoor zal zorgen dat door kleine investeren in sociale voorzieningen, goeie samenwerking met de lokale overheid, door het verwerven van een goed imago bij de burgers en door de burgers goed te informeren, zal proberen problemen zoals sociale onrust, zoveel mogelijk te voorkomen.
Terug in Adausena heb ik een gesprek met een ‘assemblymen’. Een oude wijze man met wit -grijse haren die zich heel betrokken voelt met alles wat er omgaat, echt bekommert is met de toekomst van Adausena en zijn inwoners. Hij woont heel éénvoudig, beschikt over electriciteit maar niet over lopend water. Fier verteldt hij dat zijn twee zonen in Engeland zijn en daar studeren. Als ik vaststel in welke schammele omstandigheden hij woont, kan ik mij in het geheel niet voorstellen welke opofferingen dat moet hebben gevergd om zijn zonen te laten studeren. Tot mijn nog grotere verbazing stel ik vast, na een gesprek met hem in verband met de mogelijke nieuwe goud mijn, dat hij heel goed op de hoogte is van alle mogelijke problemen die dit met zich zal meebrengen. In het begin van het gesprek stel ik vast hoe machteloos hij zich moet voelen ten overstaan van zoveel problemen, tegenoverstaan van een grote multinational. Verder in het gesprek praat hij meer gedreven over de problemen en de mogelijke oplossingen. Ik beloof hem te zullen helpen, maar besef terzelfdertijd dat ik niet goed weet hoe ik dat zal kunnen doen. Ik hoop er samen, met de NGO Bigstep en misschien ’anderen’ iets aan te kunnen doen. Ook hij beseft dat de mijn er zal komen, misschien wel op een kleinere schaal. Zijn aandacht gaat dan ook uit naar de mogelijke werkgelegenheid dat dit project zal creeren voor Adausena. De mijnconsessie zal voor 16 jaar zijn. Nadien verdwijnt de werkgelegeheid weer. Het komt er ondermeer op aan ervoor te zorgen dat Newmont, die zijn werknemers zelf zal opleiden, beter een groter aantal wernemers over een kortere tijd een job geeft, zodat ze na hun opleiding en ervaring bij Newmont, later ergens anders in Ghana gemakkelijker aan de slag kunnen.
Tijdens de bouw van de mijn zullen boeren met kleine plantages (0,5 of 1 hectare of meer) met mango’s of andere vruchten verdwijnen en moeten ze op basis van iedere boom vergoed worden. Als ze al een redelijke vergoeding krijgen zal na verloop van tijd het geld van de vergoeding opraken en zullen deze boeren, niet meer beschikkend over hun bomen, zonder inkomen komen te staan. Als ze al hun plantage ergens anders zouden kunnen aanleggen duurt het 4, 5 jaar , voordat deze bomen volop weer vruchten dragen. Er moet regelmatig worden gewied, wat zeer arbeidsintensief is en er moet ook worden gesproeid tegen insecten en ziektes, wat allemaal, naar Afrikaanse normen, samen een grote investering vergt. Ik vrees dat de vergoeding die de boeren zullen ontvangen nooit voldoende zal zijn om te voorzien in deze investering en tergelijkertijd de kosten zullen dekken voor hun levensonderhoud, gedurende de jaren die nodig zijn zodat hun nieuwe bomen terug voldoende vruchten dragen om ervan te overleven. Zo worden de armsten onder de armen, degenen die al minder dan 1 dollar per dag verdienen, steeds weer niet alleen als eerste, maar ook het ergste worden getroffen.
Guido
Van Rossen
Reacties zijn welkom op
guido.van.rossen@telenet.be
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
