Dit moet ik even van me af schrijven.
Door: Rik
Blijf op de hoogte en volg Rik en Dinie
08 Juni 2010 | Tanzania, Njombe
In het gebied waar wij nu wonen en werken is 17% van de mensen (oud en jong) besmet met het HIV virus. Dus als je straks met 3 mensen op de achterbank van een auto zit (en 2 voorin), dan is het misschien wel je buurman (m/v). Zo groot is die kans bijna. Daarom heeft SHIPO een speciale afdeling hiervoor. Tussen de hoofdsponsor (USAID) en SHIPO zit een tussenpartij (TUNAJALI). Zij hebben er in dit deel van Tanzania voor gekozen om hun programma door SHIPO (dat al redelijk veel expertise op dit gebied had) uit te laten voeren.
De SHIPO HIV/AIDS Afdeling werkt in een team van 97 vrijwilligers die in het totaal 2.407 patiënten en 548 wezen ondersteunen.
Ik wist dat wel en heb de getallen zelfs in een presentatie verwerkt. Ik vond het zelfs indrukwekend als ongeveer honderd vrijwilligers voor een bijeenkomst het kantoor gebouw “vullen”. Ik wist ook dat bijna elk gezin hier onderdak geeft aan een of meer wezen van overleden ouders.
Maar eigenlijk, tot vandaag, wist ik er helemaal niets van.
Vandaag ben ik met enkele collega’s in dorpen gaan uitleggen dat de HIV/AIDS uit SHIPO’s handen getrokken wordt. De rede daarvoor is officieel omdat SHIPO geen goed werkt levert. Dat kan ook niet als je nagaat deze afdeling regelmatig voor ruim 4 aaneengesloten maanden geen fondsen ontvangt. Dan kun je dus simpel weg niets, zelfs geen drup benzine, laat staan reiskosten vergoedingen voor vrijwilligers of salarissen. Vanaf het begin van dit jaar tot eind mei heeft SHIPO nog geen cent van die club ontvangen die ons nu verwijt dat de kwaliteit te laag is. Zelf rijden ze in een dikke 4x4 door een gebied waar alleen SHIPO en hun vrijwilligers hun programma uitvoerde.
Enfin,ik dwaal af. Vandaag zijn we dus in de dorpen aan de vrijwilligers en leiders (met geleend geld) gaan uitleggen dat zij voortaan voor HIV/AIDS zaken direct bij de tussenpartij moeten zijn en dat SHIPO aan de kant gezet is. Zo een bijeenkost start langzaam, het duurt even voordat iedereen er is dus heb je een uurtje of zo om gezellig te kletsen en samen te lachen. Tijdens de bijeenkomst krijgen de eeuwig lachende gezichten toch een andere uitdrukking. Ik kan niet zeggen dat ik er mensen heb zien huilen maar ik verdenk er toch een paar van vochtige ogen. Alsof er bij de vrijwilligers een tekst ballonnetje boven hun hoofd hing met “Hoe ga ik dit uitleggen aan . . . ?”
Ja, aan wie eigenlijk. Daar heb ik het helemaal nog niet over gehad of zelfs nog maar bij stil gestaan.
Mijn naaste collega is toevallig opgegroeid in een van de huizen dicht bij de vergaderplek. Hij belde zijn moeder en nodigde ons spontaan uit voor de lunch (ugali). Hij komt uit een gezin met 7 kinderen en is de oudste. Moeder is docent, vader overleden in een auto ongeluk (dat kan natuurlijk ook). En ze hebben zoals te verwachten een vaste gast in huis. Een meisje van 4 met kraal oogjes, een heel rijke aanstekelijke lach en een erg spontane manier van doen. Als je je klein maakt raakt ze je kale kop aan als teken van eerbied. Tijdens het eten zingt ze spontaan een liedje. Ze wist helmaal niet waarom we in haar dorp waren. Haar beide ouders zijn overleden aan AIDS en zij is samen met haar 4 zussen ook besmet. Nu ziet ze er gezond uit en daar laat ik het dan maar bij. . . Je mag je er niet aan hechten.
Rik
Ps. Natuurlijk maak ik geen foto’s van patiënten. Dus de foto’s hieronder zijn gewone doorsnee mensen.
De SHIPO HIV/AIDS Afdeling werkt in een team van 97 vrijwilligers die in het totaal 2.407 patiënten en 548 wezen ondersteunen.
Ik wist dat wel en heb de getallen zelfs in een presentatie verwerkt. Ik vond het zelfs indrukwekend als ongeveer honderd vrijwilligers voor een bijeenkomst het kantoor gebouw “vullen”. Ik wist ook dat bijna elk gezin hier onderdak geeft aan een of meer wezen van overleden ouders.
Maar eigenlijk, tot vandaag, wist ik er helemaal niets van.
Vandaag ben ik met enkele collega’s in dorpen gaan uitleggen dat de HIV/AIDS uit SHIPO’s handen getrokken wordt. De rede daarvoor is officieel omdat SHIPO geen goed werkt levert. Dat kan ook niet als je nagaat deze afdeling regelmatig voor ruim 4 aaneengesloten maanden geen fondsen ontvangt. Dan kun je dus simpel weg niets, zelfs geen drup benzine, laat staan reiskosten vergoedingen voor vrijwilligers of salarissen. Vanaf het begin van dit jaar tot eind mei heeft SHIPO nog geen cent van die club ontvangen die ons nu verwijt dat de kwaliteit te laag is. Zelf rijden ze in een dikke 4x4 door een gebied waar alleen SHIPO en hun vrijwilligers hun programma uitvoerde.
Enfin,ik dwaal af. Vandaag zijn we dus in de dorpen aan de vrijwilligers en leiders (met geleend geld) gaan uitleggen dat zij voortaan voor HIV/AIDS zaken direct bij de tussenpartij moeten zijn en dat SHIPO aan de kant gezet is. Zo een bijeenkost start langzaam, het duurt even voordat iedereen er is dus heb je een uurtje of zo om gezellig te kletsen en samen te lachen. Tijdens de bijeenkomst krijgen de eeuwig lachende gezichten toch een andere uitdrukking. Ik kan niet zeggen dat ik er mensen heb zien huilen maar ik verdenk er toch een paar van vochtige ogen. Alsof er bij de vrijwilligers een tekst ballonnetje boven hun hoofd hing met “Hoe ga ik dit uitleggen aan . . . ?”
Ja, aan wie eigenlijk. Daar heb ik het helemaal nog niet over gehad of zelfs nog maar bij stil gestaan.
Mijn naaste collega is toevallig opgegroeid in een van de huizen dicht bij de vergaderplek. Hij belde zijn moeder en nodigde ons spontaan uit voor de lunch (ugali). Hij komt uit een gezin met 7 kinderen en is de oudste. Moeder is docent, vader overleden in een auto ongeluk (dat kan natuurlijk ook). En ze hebben zoals te verwachten een vaste gast in huis. Een meisje van 4 met kraal oogjes, een heel rijke aanstekelijke lach en een erg spontane manier van doen. Als je je klein maakt raakt ze je kale kop aan als teken van eerbied. Tijdens het eten zingt ze spontaan een liedje. Ze wist helmaal niet waarom we in haar dorp waren. Haar beide ouders zijn overleden aan AIDS en zij is samen met haar 4 zussen ook besmet. Nu ziet ze er gezond uit en daar laat ik het dan maar bij. . . Je mag je er niet aan hechten.
Rik
Ps. Natuurlijk maak ik geen foto’s van patiënten. Dus de foto’s hieronder zijn gewone doorsnee mensen.
-
08 Juni 2010 - 12:54
Cornelie:
He Rik,
Ja, dat zal er goed ingehakt hebben. Ik hoop dat hierdoor de moed bij jullie niet in de schoenen zakt.
Veel liefs -
08 Juni 2010 - 14:38
Maureen:
Jeetje Rik wat heftig!
Als je in Nederland kijkt naar de zorg en de vergoedingen voor bijvoorbeeld aidsremmers dan lijkt het verhaal dat je hierboven schrijft echt een ver van mijn bedshow. Schandalig eigenlijk dat wat in Nederland zo goed geregeld is, in Tanzania nauwelijks van grond komt omdat een tussenorganisatie er met het geld vandoor gaat. Het lijkt me heel schrijnend om naar die mensen toe te moeten gaan met het nieuws dat je niets meer kunt betekenen voor ze. Je wilt er iets aan doen maar je kunt niets. En dan te bedenken dat er in Nederland politieke partijen zijn die op de ontwikkelingshulp willen gaan bezuinigen. Die zouden eens in jouw schoenen moeten staan! Echt een heel heftig verhaal en voor mij behoorlijk schrikken. Hopelijk kun je er nog wel een positieve draai aan geven.
Sterkte en liefs,
Maureen -
08 Juni 2010 - 19:58
Wieteke:
Zoiets kan alleen maar raken... Sterkte... -
08 Juni 2010 - 20:32
Theo:
Rik , de foto's zijn mooi , maar het verhaal intriest ..
Succes verder .. -
09 Juni 2010 - 18:04
Wiesje:
Woorden kunnen niet zeggen wat we voelen ,maar doe wat je kunt,en geef zoals jullie zijn veel liefde aan die prachtige mensen en kids. liefs wiesje. -
09 Juni 2010 - 21:23
FenA:
17% besmet of 83% gezond.
Geweldige foto's.... -
22 Juni 2010 - 09:36
Papa:
Hallo Rik,
Sorry dat ik er zo laat mee ben. Ik heb de e-mail niet secuur bijgehouden de laatste tijd.
Ja Rik, er is nog veel te doen in de wereld, hier natuurlijk, maar daar nog veel méér dus.
Wie gaat daar dan nu die kar trekken?
Hier bédelen tig organisaties constant om geld. Waarvan je niet weet òf en (zo ja) hoeveel daarvan zijn doel bereikt...
Goederen wil men steeds vaker liever niet: geld moet het zijn.
Terwijl ik denk dat, als diverse producenten worden aangezet om bij rampen de juiste spullen tijdig te leveren, gratis of aan humane prijs, én tevens overheden hieraan hun ontwikkelingsgeld in die zin gaan besteden, en aan transport, controle en distributie ervan, via steun aan bestaande idealistische organisaties, dat dit meer zoden aan de dijk zou zetten dan domweg hopen geld ....
En: voorkomen is beter dan genezen, dus zeker ook 'voorlichting' hoort op de goederenlijst...
Zelf geef ik nog alleen aan organisaties met een kern van idealisten die terplekke het veldwerk doen.
Papa.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
